ผู้แต่ง
ภรรยาคุณเลี่ยว
(ผู้แต่งใช้อักษรจีนเพียง
๘๐๐ ตัว
สามารถบรรยายถึงสภาพสังคมจีนยุคใหม่(และสะท้อนสังคมไทยด้วย???
)ได้อย่างสุดยอดจริงๆ)
~~
* ~~ ~~ * ~~ ~~ * ~~
วันนี้เป็นวันสุดสัปดาห์
พวกเพื่อนๆ
สมัยเรียนอยู่ชั้นมัธยม
ได้นัดชุมนุมพบปะสังสรรค์กันที่ภัตตาคารเทียนอัน
นับตั้งแต่สำเร็จการศึกษา
พวกเพื่อนเก่าได้นัดพบปะกันสม่ำเสมอ
มีแต่ฉันเท่านั้นที่ขาดการติดต่อกับพวกเพื่อน
ฉันทำงานวาดภาพผลิตภัณฑ์ในโรงงานแห่งหนึ่ง
ฉันและสามีต่างก็ช่วยกันทำมาหากินเลี้ยงดูครอบครัว
ด้วยรายได้ที่ไม่มากนัก
ความจริงฉันตั้งใจจะไม่ไปร่วมงานเลี้ยง
แต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธเพื่อนๆได้
ก็เลยต้องรับปาก
สามีของฉันยุ่งอยู่กับการทบทวนบทเรียนให้ลูกชาย
ซึ่งลูกชายของเรากำลังเตรียมตัวเข้าเรียนชั้นมัธยม
เพื่ออยากให้ลูกชายได้เรียนในโรงเรียนมัธยมที่ดีมีชื่อเสียง
พักนี้สามีต้องวิ่งเต้นเข้าหาผู้บริหารโรงเรียน
ซึ่งจนบัดนี้ก็ยังไม่ทราบผลว่าสำเร็จหรือไม่
ก่อนออกจากบ้านฉันเหลือบมองดูลูกชายแล้วจึงเดินออกไป
ภัตตาคาร
เทียนอัน
เป็นภัตตาคารหรูชั้นหนึ่ง
เมื่อฉันเดินเข้าไปห้องที่จองไว้
พวกเพื่อนๆ
มากันครบแล้ว
ทักทายฉันเกรียวกราวยังไม่ทันได้นั่งต่างก็แย่งกันยื่นนามบัตรให้ฉัน
พลิกดูนามบัตรแต่ละคนต่างก็มีตำแหน่งใหญ่โต
เป็นผู้จัดการ
ผู้บริหาร ต่างๆ
แม้กระทั่งอาฮุยซึ่งเรียนไม่เอาใหนที่สุด
สอบได้ที่โหล่
ก็ยังได้เป็นตำรวจ
เป็นผู้กำกับสถานีตำรวจ
มองดูอาหารที่พนักงานเอามาเสิร์ฟ
ฉันหูตาลายไปหมด
นั่งนึกสงสารตัวเองที่ผ่านๆ
มาไม่เคยได้ลิ้มรสอาหารพวกนี้เลย
คำนวนในใจค่าอาหารโต๊ะนี้มีมูลค่าเท่ากับรายได้ของฉันถึง
๓ เดือนทีเดียว
อาฮุยตำรวจทำตัวเหมือนเจ้าภาพงานเลี้ยงนี้
ชักชวนเพื่อนๆให้กินกันไม่หยุด
และรินเหล้าแจกทุกคน
คีบอาหารให้คนโน้นคนนี้
ปากก็พูดไม่หยุดว่า
"กิน พวกเรากิน
มื้อนี้ผมจัดการเอง
ไม่ต้องห่วง"
พรรคพวกทุกคนไม่มีไครขัดศรัทธา
ทั้งกินทั้งดื่มสนทนากันอย่างสนุกสนาน
เมื่อสมควรแก่เวลา
หลังจากที่กินกันอย่าง
อิ่มหนำสำราญแล้ว
ก็เป็นเวลาที่ต้องแยกย้ายกลับกัน
ฉันสังเกตุดูไม่มีไครแสดงความใจกว้างที่จะเป็นผู้เคลียร์จ่ายค่าอาหาร
ในที่สุดอาฮุยควักโทรศัพท์ออกมา
กดหมายเลขแล้วพูดว่า
" เสี่ยวหลี่
คืนนี้ออกไปจับกุมกวาดล้างได้อะไรไหม
.. ..เออ ดี ดี "
ส่งมาพบผมที่ภัตตาคาร
เทียนอัน สักคน
ให้มาช่วยจ่ายค่าอาหารหน่อย"
พูดจบเขาก็เก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าด้วยความภาคภูมิใจ
พวกเพื่อนก็เฮด้วยความสนุกสนาน
ต่อมาไม่ถึง ๑๕ นาที
ก็มีชายวัยกลางคนผลักประตูเข้ามา
พอเห็นยอดเงินในใบเสร็จก็หน้านิ่วคิ้วขมวด
ดูเหมือนว่าเงินสดเขามีไม่พอจ่าย
เขาควักโทรศัพท์ออกมาพร้อมทั้งกดโทรพูดว่า
"คุณเลี่ยวหรือครับ
ผมครูใหญ่หม่านะครับ
เรื่องลูกชายของคุณที่ฝากมาเข้าโรงเรียนมัธยมของผมนั้น
เป็นอันว่าผมตกลงรับไว้แล้วนะครับ
แต่พอดีวันนี้ผมเชิญเพื่อนๆ
มาเลี้ยงอาหาร
อยากขอให้คุณมาช่วยจ่ายค่าอาหารได้ใหมครับ
ผมอยู่ที่ภัตตาคารเทียนอัน
ห้อง ๒๐๓ ...."
หลังจากนั้นประมาณ
๒๐ นาที
มีคนมาเคาะประตู
พอประตูเปิดออกมา
ทันทีที่เห็นสามีที่ใส่แว่นสายตาหนาเตอะของฉัน
คือผู้เดินเข้ามา
ฉันเป็นลมล้มฟุบลงทันที
~~
* ~~ ~~ * ~~ ~~ * ~~
(เรื่องสั้นนี้ได้รับรางวัลวรรณกรรมดีเด่น
มากมาย ประจำปี ๒๐๐๖)
จัดเทียบเท่ากับ
นักเขียนปฏิวัติ
หลู่ซิ่น ทีเดียว
~~
* ~~ ~~ * ~~ ~~ * ~~
Credit
: กระทู้
Pantip.com
ของคุณน้องเหมียวสีสวาด
